Vrienden en oude appels

Maandag had ik een afspraak bij een revalidatiecentrum 60 km buiten Praag. De stad uitkomen was een hele toer. Ik was al vroeg op pad met de auto en onderweg ben ik even bij een wegrestaurant gestopt. Er waren aardig wat mensen opd e been en er werd met koffers gesjouwd. Toen ik een omelet of ei bestelde werd ik vreemd aangekeken: we hebben hier alleen te drinken meneer. Waar al die andere mensen dat eten is me onduidelijk.
Na de afspraak had ik de hele middag vrij en ben ik via een tweetal stadjes teruggereden, en daar wat rondgekeken en gewinkeld.
Zie foto: auto bij tekening.

Vandaag heb ik een beetje kunnen uitslapen voordat ik naar mijn volgende werkafspraak moest zijn, om 11u en het was maar 30 minuten fietsen dit keer in de wijk Bubinec. Ik was iets te vroeg en had zo de tijd om nog even rond te kijken. Ik zag even verderop in de straat een Jidelna. Dit is een kruising tussen een restaurant en kantine, ook met afhalen, want ze eten hier tussen de middag warm. Omdat ik ruim de tijd had voor de volgende afspraak, kon ik nog even rondkijken voordat ik daar ging eten. Veel winkels en veel bedrijvigheid, echt een centrum. Terwijl ik daar rondkeek kwam er een man voorbij die naar mijn idee op straat leeft, rook naar alles waar iemand niet naar moet ruiken, inclusief een zware bierlucht. Ook kwam ik mijn gesprekspartners tegen, met pakketjes met eten in plastik tassen.
Toen ik bij de Jidelna kwam (zie foto) stond er een lange rij en kwamen er mensen naar buiten met dezelfde pakketjes. Ook kwam de ruik man naar buiten, door iedereen nagekeken.
Ik bestelde het dagmenu: soep, vlees met knedlik, en natuurlijk Kofola en ben ik aan een tafeltje gaan zitten bij de deur. Even later komt de ruikman met een bordje langslopen en na even aarzelen neemt hij tegenover me plaats. Ik groet hem in mijn beste Tjechisch en hij antwoord in iets onverstaanbaars: het kan Tsjechisch, Duits of Frans zijn, maar dat komt waarschijnlijk door de combinatie van het ontbreken van een aantal tanden en de invloed van de alcohol. Hij kijk heel erg naar beneden ( zie foto). Ik sprak hem aan en na enig aarzelen begon hij los te komen en wat te vertellen. Hij was electrotechnisch ingenieur, en had gevlogen op Mig vliegtuigen en daar reparaties en onderhoud voor gedaan. Hij had veel gezien, was in Duitsland en Nederland geweest (Ensedee). Toen in 1990 de omwenteling kwam gingen de Russen weg en werd hij werkeloos.Als die tijd werkt hij zwart bij en nu krijgt hij een klein pensioen, niet genoeg om van te eten en te drinken, vooral het laatste. Mijn kofola wilde hij wel, en die had hij meteen leeg, maar gaf aan toch liever bier te hebben. "Ik drink er wel 2 per dag dat heb ik wel nodig... eeh nee ik bedoel twee per uur..." Dat maakte hij waar, want voordat zijn bord leeg was ging er een halve fles die hij uit zijn rugzak tevoorschijn haalde naar binnen. Voordat ik ging gaf ik heb een 50 kronen munt, ook die wilde hij graag: "je bent een vriend". Toen ik naar de wc was geweest en mijn fiets bij de boom, waartegen die stond had gepakt liep ik naar de overkant en komt mijn vriend naar buiten, loopt naar de boom en begint daar tegen te plassen....
Daarvandaan naar de Karelsbrug was maar een klein stukje en ging vooral naar beneden. Onderweg had ik een mooi hoogte uitzicht over de stad. Op de foto is zoiets nooit zo mooi als echt. Daarna door naar de volgende afspraak net buiten het oude stadscentrum en toen nog wat rondgekeken en souvenirs voor het thuisfront gehaald. In de parken zag ik nog veel meer van mijn vrienden, op banken, met kinderwagens en bij de kade. Nu vielen ze me pas op. Bij de Karelsbrug waren ze net een buiten decor van een filmset aan het opruimen: oude karren, stro, menden voor dieren etc. Eén van twee meisjes van een jaar of 20 ( duidelijk een buitenlandse) die langsliep zag ik snel wat appels pakken. "Die zou ik maar niet eten"zei ik, "die zijn al erg oud ze komen uit de middeleeuwen." Ik legde uit dat ze van een decor waren. "Ik ga ze toch opeten anders worden ze weggegooid, dat is zonde, lachte ze"
Tot slot heb ik een stadgedeelte opgezocht net buiten de drukte en gelukkig weer een echt basic restaurant gevonden, geen toeristenprijzen, geen friet met burger en zo, maar meer zoals de gewone man hier eet.
De terugrit naar Troja heb ik maar weer helemaal gefietst. Het valt me op dat waar je ook komt dat het echt veilig lijkt, ook op de donkerste plekken er gewoon mensen, ook vrouwen alleen. Toch ga ik maar niet door het donkere park, maar over de goed verlichte brug. Zie foto.
Dit is de laatste dag van deze trip, morgen weer de auto in voor een dagje terug rijden. Op deze manier de afspraken lange en Praag bekijken is me goed bevallen. Met zo'n fietsje heb je wel bekijks, ik heb er nog één andere gezien deze dagen. De enige andere fietsen zijn meer een soort mountain bikes die met een noodgang over de weg en tramrails gaan.