Ubud

Het is gelukt met de scooter. Frans reed voorop en zo zijn we door het drukke verkeer naar senanghati gereden. Frans geeft daar Engelse les aan gehandicapte jongeren. We werden hartelijk ontvangen door ongeveer 8 bewoners en kregen uitleg over hoe het daar gaat. Naar onze maatstaven erg primitief met per slaapkamer 2 tweepersoonsbedden, waar vier bewoners verblijven en nagenoeg geen begeleiding, veel doen ze zelf.
Alles gaat erg ontspannen en vriendelijk. We hebben een toetsenbord uitgeprobeerd met een jongen die door een hersenbeschadiging zeer  slechtziend is en motorisch ook minder goed. Het lukte hem nu wel te typen, met wat begeleiding. Verder was er een meisje die door polio niet meer kan spreken. Met haar probeerden we een oude spraakcomputer uit. Dat ging heel goed, ze typte er meteen op weg en de anderen gingen meelijken op het scherpje aan de andere kant. Frans gaat zorgen dat deze spullen eerst worden uitgeprobeerd en pas als het goed gaat daar mogen blijven.
Uiteraard zijn we naar het  monkey forest park geweest, op loopafstand van ons hotel. Veel toeristen uit heel de wereld, maar ook een aantal apen dat daar vrij rondloopt. Wel mooi om te zien hoe die dieren leuk met elkaar om gaan. Een klom bij ons op de schouder, wat een zachte handjes, net een katje.

De dag erna hebben we door de sawa,s gewandeld en gedronken uit een verse kokosnoot. Toen we langs een winkeltje kwamen riep een dame, sir can you help us. Ze waren bezig een lange poster op te hangen en stond op een krukje. Op de fotos zagen we gehandicapte kinderen afgebeeld die kunst maken wat daar wordt verkocht. In het winkeltje hebben we een schilderijtje gekocht.
Daarna naar ayu, een voet schilderes die daar even verderop woont en zwaar verlamd is en niet kan spreken. Hun schilders attelier is na 7 jaar vervangen door een restaurant, maar ayu zat nog op haar vaste plek en schildert nog wel. De computer die we daar 7 jaar geleden hebben gebracht doet het al even niet meer. We hebben nu een tablet met DuoPraat uitgeprobeerd en die kon ze met haar voeten goed bedienen.  Kijken of we sponsors kunnen vinden om haar te helpen haar eigen winkeltje te starten.
Zelf begon ze helemaal te glunderen bij het idee dat dat zou kunnen.

Daarna zijn we met de scooter naar het olifantenpark gereden. Daar zijn olifanten uit Sumatra in een soort opvanghuis. Sinds een aantal jaar hebben ze ook twee jonge olifantjes, die zijn hier geboren. We mo hten zelfs een rondrit op de rug van de olifant Tia Maria maken.
Savonds nog steeds geen stroom en ook geen water meer, de pomp is ook uitgevallen. Maar het zwembad staat er nog, de kaarsen doen het en het raam kan open, wij slapen toch wel.
Morgen gaan we naar de oostkust, naar een plek met uitzicht op zee.