Verdwaald?

Woensdag 12 maart
=================
Het hoofd van het centre senté was niet aanwezig. Jammer nu kan ik niets doen. Gelukkig komt de motorfiets terug met iemand die me naar de usine de thé kan brengen. Hij is net terug en drinkt een glaasje melk aan de bar. er is ook een moeder met een kindje van nog geen 1 die meteen begint te huilen als ik een handje wil geven: ga weg umuzungu.
Ik mag rijden maar sla dat toch maar af. We rijden het dorp uit onder veel bekijks en geroep. Halverwege mag ik zelf verder want hij moet daar een uurtje werken. Ik kan nu even wennen, nu zonder iemand achterop. Gelukkig heb ik zo'n zelfde Yamaha vroeger ook gehad, alleen wat kleiner, maar de bediening is gelijk, het gaat vlot. Dat is maar goed ook want de weg lijkt meer op een rivierbedding, met grote stenen en veel geulen. Ik mag op zoek naar de theefabriek die 4 kilometer verderop is: cette colline, dat spoor, en zoek het verder maar uit. Ik vind het prima en maak er gebruik van de vrijheid door af toe te stoppen en wat foto's te nemen. Dan zie ik een gebouw en ga daar maar naar binnen. Het blijkt een technische werkplaats te zijn. Ik wordt hartelijk ontvangen en krijg goede uitleg. Daarna bezoeken we de andere gebouwen: administratie kantoor, en de in aanbouw zijnde fabriekshal, waar enorme blaasinstallaties klaar liggen voor montage.
Daarna ga ik terug om mijn collega op te halen. Hij blijkt er niet te zijn, wel een groot aantal werkmensen die lachen en roepen, ik vang alleen het bekende umuzungu op. Na wat vragen zie ik iemand met een mobiel in aanslag. Ik groet en hij gebaart dat hij probeert te bellen, maar dat het niet lukt: cette colline: ik weer een spoor volgen naar een volgende berg. het uitzicht is prachtig, ik probeer het vast te leggen op de foto, maar krijg de indruk dat ik dat beter niet kan proberen, het is gewoon te mooi. Stel je voor, de ene berg na de andere van ongeveer een kilometer doorsnee, de een na de ander, en ik naar een punt wat hoger en hoger gaat zodat de gehele einder met dit landschap is vervuld. De colline tegenover me is vol met plantages, waar ik grote groepen mensen zie werken.
Daar ergens moet mijn collega staan. Dan gebaart er een in lompen geklede jongeman naar me, hij wijst naar de richting waar ik heen ga en wijst naar rechts. Ik begrijp geen woord van zijn kinyrwandees, maar hij gebaart of hij achterop mag. Zijn gehavende blote voeten gaan op de pedalen, en de weg is erg ruw. Eenmaal aangekomen waar hij me heenwees sta ik in het midden van een grote groep werkmensen die juichen en joelen naar de witte man op de motor. De jongen spring er af en rent weg, mij achterlatend tussen de menigte. Na een tijdje besluit ik maar even verder te zoeken, en ga nog verder de weg omhoog naar de colline, het uitzicht wordt steeds mooier. Dan wordt het gebied steeds bebosder en hoor ik plots een soort snerpende machine maar kan niets ontdekken. Het blijken een soort vogeltjes te zijn die in een grote groep in een boom zitten. Als het weer naar beneden gaat keer ik maar weer om. Mijn collega staat op de plek waar in net heb gewacht, hij had nog geroepen, maar op zo'n motor hoor je dat niet. Als we zijn helm hebben opgehaald rij ik ons weer terug naar Nyabimata. Daar wordt er gegrapt dat ik verdwaald zou zijn, wat bleek, mijn collega had naar Adenya en Louise gebeld om mijn nummer te vragen zodat hij me kon bellen en daar was het verhaal dat Herman met een motor het bos in was gegaan, een eigen leven gaan leiden.
Thuis aangekomen laten de juffen weten dat ze weer eens een slaag-stokje hebben doorgebroken. Ze mogen nu ook een alternatieve straf introduceren.
Ik ga nog even naar het Centre Senté maar de leidster is er niet, geen flash dus en dus geen werk.
Als ik terugloop zie ik een vader met een klein babietje... de reactie komt me bekend voor, gelukkig lachen de volwassenen er om. Ik sla het handje geven voortaan maar over.....



Donderdag 13 maart

Het was vandaag bewolkt dus kon ik weinig doen. Om half tien naar huis gegaan om een wandeling te gaan maken. Ik ben richting het Nyungwe bos gegaan, maar dat is wel een stukje lopen. Na navraag gedaan te hebben tipte iemand me een paadje dat een hoge colline op ging. Hiervandaan was de gehele opgeving te zien zelfd Butare als het helder was. Het begon over het schoolplein, waar zoals gewoonlijk grote drommen kinderen om me heen kwamen met commantutapel, terwijl ze mijn naam al kennen. De zon was inmiddels weer goed te zien. De wandeling zal me lang bijblijven, het begon erg steil, de hoofdweg naar de huizen op de berg, een pad van 20cm breed. Onderweg arme huisjes van leem, eerst nog een aantel met een soort pannen op het dak zoals in de grote stad, later meer huisjes met een rieten dak. Op een gegeven moment zie ik een jongeman in erg vuile kleren en met schoenen zonder tenen, volledig afgelopen. Hij is aan het werk voor een klein huisje waar een stuk papier boven de deur hing met :restaur: Ik liep eerst door, maar hij riep dat ik binnen moest komen. Het was een echt restaurant: binnen enkel een plank als bar met daarachter een plank tegen de muur met daarop een oude mok, een losse luidspreker, een oude aansteker en nog was oude spullen. Nee een sprite had hij niet. Hij heette Bosco en was erg trots op zijn bouwsel en liet me zien dat er zelfs een lamp was, en waarempel er hing een echt peertje aan het plafond, en ja het kon aan, ik was erg benieuwd! Toen werden er twee dunne draadjes tegen elkaar
gedaan en wat bleek, het glas van het peertje was kapot en daardoorheen had hij een klein ledlampje op een batterij gedaan, het gaf licht. Na wat foto,s gemaakt te hebben liep ik weer verder omhoog een steeds steiler wordend pad. Een 20 minuten later kwam Bosco achter me aan met een groot mes in zijn handen. Hij wilde me graag de weg wijzen. We gingen samen verder, hij wees me over akkertjes waar mensen werkten, over een geiten paadje de helling op naar een punt waar je helemaal rondom kon kijken, weer verder langs huisjes waar mensen hard aan het werk waren. Onderweg werd het mes naar een familielid geslingerd, daarmee moest gras gemaaid worden. Hij sprak twee woorden engels en drie frans dus het gesprek was erg beperkt. Ik maakte hem duidelijk dat we in Nyabimata samen een SPRITe zouden pakken. Dan had hij het meteen weer over Radio en dan begon hij enthousiast te dansen en te spingen.
Hoe dichter we weer bij het einddoel kwamen begon hij over de radio. Na bij mij thuis een sprite gedronken te hebben bleek dat hij toch echt had begrepen dat ik wel een radio voor hem zou hebben, maar wat geld was ook goed. Ik had toen niet meer zo'n zin om hem nog mijn sandalen aan te bieden en heb hem met een treurig gezicht moeten laten gaan.
's-middags waren de accu's voldoende vol om mijn verslag af te maken en uit te printen. Door een virus op hun systeem kon ik het alleen printen, daarna was het document verdwenen en viel de stoom weer uit. Gelukkig heb ik een kopie op mijn Memoy stick. Ik stuur dit later wel op per mail.
Daarna wat broodjes gebakken in het superoventje. Morgenvroeg om 5 uur vertrekt de bus hopelijk, ik ga zo even kijken, als hij gaat staat hij de avond tevoren al op de vertrekplaats.
Helaas geen bus.


Vrijdag 14 maart.

Om 4 uur opgestaan om te kijken of ik de 12 km zou kunnen lopen. Gelukkig, de bus stond er nu wel (dezelfde van de vorige keer), dus nog even naar huis om wat te eten en afscheid te nemen. Om vijf uur ga ik naar het centre sente waar de bus staat. Er is iemand bezig met een brommerhelm op en laarzen aan de hal te vegen met een bezem, bij het licht van een olielamp. Dan wordt er een poging ondernomen de bus te starten, echter dit mislukt de accu heeft het begeven. Ook na diverse pogingen geen resultaat. Ik zit inmiddels voorin, dat was me getipt, maar ik moet er uit want de bank moet omhoog, daaronder zit de motor. Dan wordt hij aangeduwd en start hij drie kwartier later dan toch. (De man met helm en laarzen veegt nog steeds). Na een half uur rijden, bij de eerste stopplek slaat de motor af, en wordt hij weer op gang gebracht door hem een helling af te laten rollen. Ondertussen bekijk ik de deur naast me die op 2cm open blijft staan, Het knipperende voorlicht bij elke hobbel, de twee draadjes die tegen elkaar worden gedraaid om het grootlicht te activeren, de radio die bij teveel hobbels wegvalt en de benzinelucht vanonder mijn stoel en vraag me af of die bij ons door de APK komt en of dit zo wel mag rijden hier. Dan zie ik een jongen die uitstapt met een shirt aan met het opschrift "Nordstern Versicherungen- JBK Tinnen" Toeval?. Als de bus een keer of zes is uitgevallen, en een aantal keren de accukabels zijn schoongemaakt en de benzine leidingen zijn doorgeblazen, zitten we onderaan een helling. Een groep van een man of tien uit het dorp duwt de bus achteruit een helling op terwijl de chauffeur ondertussen de bus probeert te starten, wat niet lukt. Na wat nog zuigen aan de benzine leiding, ik moet weer van mijn stoel af (ik mag nu achterin zitten en mijn bank blijft opgeklapt, de helling af en ja hoor hij start, maar we zijn nog geen vijf minuten verder of hij valt weer uit. Nu mogen wij met zijn allen duwen, maar de bus blijkt inmiddels vrijwel leeg. Met zijn vieren duwen we hem de helling op maar helaas, het lukt niet meer, maar Of ik wel even wil afrekenen. Ik besluit niet meer dan de helft te betalen, wat met wat moeite wordt geaccepteerd.
Gelukkig komt de laatste grote bus die dag, een kwartiertje later langs en we mogen mee, de chauffeur bij zijn bus achterlatend. In Butare drink ik nog wat thee met een vriendelijke medepassagier, een administratief medewerker van de gagaca, de berechtingen van de genocide. Dan door naar Kigali, 140km, wat geld gehaald, nog wat kunnen eten, en toen meteen door naar Ruhengeri, een plaatsje vlak bij de vulkanen. Nu met een veel betere bus, die bijna de gehele 90 km in zijn tweede versnelling aflegde vanwege de stijgingen van 7%. Het uitzicht is mooi, veel van de bekende collines, maar nu met meer rotsen en riviertjes en watervallen. Dan komen in de verte enorme bergen in het zicht waarvan de top door het wolkendek heensteekt en zijn we bij Ruhengery. Ik had al een goedkoop hotelletje in de gids gevonden en die is vlak naast de busstopplaats. De prijs blijkt goed te kloppen: de kamer is redelijk maar heeft een raam dat uitkomt op een soort kantine, er is een gemeenschappelijke wc/douche, vies, vol vliegen, de bril staat in een hoek, ik blijf er maar af, en een los peertje dat knippert door een slecht contact, hangt boven de wastafel. Maar er is warm water en na het stadje bekeken te hebben, neem ik voor het eerst in lange tijd weer een warme douche, Ik moet wel oppassen dat de douchestraal niet in het stopcontact komt die in de douchecel zit. Dan het dagboek bijwerken, even cyberen en wat eten. Morgen ga ik proberen of ik een vulkaan op kan.