Open deur attractie

Er is hier in Nyabimata weer even stroom en zojuist kwamen we erachter dat er ook gebeld kan worden.... dus toch een vervolg.

Zondag 9 maart
Gisterenavond na het cyberavontuur met Louise en Tiny bij het Ibis gegeten. Pascaline voelde zich plots niet goed. Het Ibis is een hotel restaurant van een Belgische uitbater die zelf altijd tussen de gasten is te vinden. We doen chique en nemen dame blanche toe.

Ergens vandaag gaat de tocht naar Nyabimata beginnen. Ik ben al vroeg wakker en ga een beetje in de buurt wandelen en foto;s maken. Het is al erg druk op straat veel jongelui met gezangenboekjes onder de arm, het is echt een studentenstad.
Mijn tocht gaat richting de universiteit en een ontwikkelorganisatie centrum, gesticht in 1920 of zo. Op de terugweg hoor ik ergens gezang. Het blijkt uit een Anglicaanse kerk te komen, die, op een aantal muzikanten na, leeg is. Twee mannen groeten hartelijk en nodigen me uit om binnen te komen. Er is eerst een dienst in het Engels, dan in het Frans en daarna in het Kinyarwanda, ik sla toch maar over, maar ga nog wel even naar binnen.
Na het ontbijt zijn we op zoek gegaan naar de bus. Bij een verzamelplaats aan de andere kant van Butare aangekomen worden we herkend door een medewerker van Adenya die ons de chauffeur aanwees. Er was net een voetbalwedstrijd aan het beginnen en daar stond hij te kijken. We konden mee maar moesten wel voor onze bagage een extra plaats vrijhouden, en reserveerden daarom vijf plaatsen. De bus kwam ons dan wel bij het hotel ophalen. Daar hebben we anderhalf uur gewacht voordat hij kwam, waarschijnlijk de voetbalwedstrijd.
Er is aardig wat bagage het is heel wat want ik heb een tas met netwerkapparatuur extra mee en dan is er behalve gevulde rugzakken nog een doos met mondvoorraad: wat extra omdat ik ook een aantal dagen mee eet. Er schijnt er een probleem te zijn. Volgens de regels mogen mensen en bagage niet op eenzelfde bankje. Onze spullen moeten daarom op een hele bank, en wij met zijn vieren op een andere. Voor de reeds 15 andere mensen betekent het dat ze zich in de rest van de bus prakken, en dan moet er nog een betaalregelaar mee, die de hele rit voorovergebogen geleund staat over andere mensen heen om geen plek te bezetten. Na 5 minuten rijden is een van de schuifdeuren al 3 x vanzelf opengesprongen, en besluit er iemand om maar niet meer mee te rijden. Het eerste stuk is de weg redelijk, maar al snel wordt het een zandpad met veel goten van de regen en geulen overdwars. Het uitzicht is wel erg mooi, ik geniet nog steeds. De tocht blijkt uiteindelijk meer dan 3 uur te duren, voor de 60 kilometer. Onderweg gaat de rechterdeur elke 5 minuten spontaan open, de linker alleen aan het einde een paar keer, als de weg echt slecht wordt. Het laatste uur gaan er elke 5 minuten wel wat mensen uit, maar dit duurt niet lang. Zodra er plek vrij is wordt deze opgevuld door nieuwe gewilligen om zich er in te laten prakken. Zelfs twee moeders met kind op de rug mogen nog mee als we al met 18 zijn, en dan stapt er nog iemand bij. Een klein bolletje butst tegen de openslaande deur en een vriendelijke man houdt zijn hand er maar tussen. Ik pak een soort laptop tas aan en leg die bij onze spullen. Zo te voelen zit die vol met fruit. Tiny krijgt last van het draaien en krijgt een plastic zakje. Dan horen we een bons en Louise roept ‘arrete!’... de achterklep staat op een kier. Dat was al vanaf het begin maar dat was haar nog niet opgevallen. Er wordt toch gestopt en iemand probeert de klep te sluiten, wat niet lukt. Wel vindt hij de GSM van Louise die op de grond was gevallen....
Ik was blij dat we er eindelijk waren en we mochten voor acht personen afrekenen. Onderweg grapten we al dat een attractiepark duurder is en dat je dan veel staat te wachten, hier moet je ook wel wachten maar dan heb je veel langer actie.
Ik ben om 20u gaan slapen. Dat lijkt vroeg, maar als het even na zessen donker is en de kaarsjes al aan gaan is het dagritme wel even anders dan in de grote stad. Zeker na zo’n dag.


Maandag 10 maart 2008

Chapeau!
Ik heb lang geslapen en ga na het ontbijt meteen aan het werk. Gereedschap is er niet dus het hele netwerk maar los neergezet, kabels door de gang. Het werkt in ieder geval, ze mogen het later zelf beter aanleggen. Tussen de middag blijkt Thérèse de oven aangemaakt te hebben en we maken er gebruik van door meteen broodjes te bakken, die kunnen er nog net op tijd in. Ook maak ik wat knedlik, het Tsjechische in water gebakken brooddeeg. Thérèse kijkt zeer verbaasd en vindt het maar niks, ik zal een stukje voor haar bewaren. ‘s-middags ga ik naar het centre sente om informatie in te winnen voor de software, maar er is dan niemand die me te woord kan staan, morgen beter, toch maar vast begonnen, maar niet lang want toen waren de accu’s leeg en viel de, stroom uit.
In de namiddag heb ik weer geassisteerd in een leesgroepje bij de engelse les aan de docenten.
Een van de leraren kwam te laat en hij had nog wel de sleutel van de kast. 'We geven hem later nog wel een pak slaag zei iemand voor de grap'. Toen ik later met de laatkomer terug liep begon hij zelf over het slaan van de kinderen, met een stok, wat hier nog vrij normaal is. Hij vroeg me hoe dat bij ons ging omdat de juffen hadden aangegeven dit niet goed te vinden en hier nogal op letten. Hij vroeg maar door over nablijven en andere manieren van straffen. Ik kan me voorstellen dat dit lastig is als je niet beter weet, maar ben erg blij dat er over wordt gesproken. Het zal wel even duren voordat dit soort dingen hier verleden tijd is, maar een begin is gemaakt. Chapeau dames!


Dinsdag 11 maart 2008

Als ontbijt hebben we de knedlik maar aangesproken, het is wat nattig op de vroege morgen maar het gaat. Bij het Centre sente informatie ingewonnen. De benodigde documenten kunnen er morgen zijn. Ik zal mijn programma maar aanpassen.
De dames zijn naar een vergadering die zo belangrijk is dat er geen lessen moet worden gegeven. Ze worden ieder stuk voor stuk per moto weggebracht.

Er is weinig zon en dus werk ik maar op mijn laptop. Af en toe laadt hij bij maar de batterij loopt langzaam terug. Ik ga maar naar huis voordat hij echt leeg is.
Ik merk dat het zonnepanneel zijn werk heeft gedaan en de accu heeft opgeladen, na wat klussen brandt er electrisch licht in de woonkamer. Kijken hoelang die vanavond blijft branden. Dan maak ik van een oud olieblik van 4 liter een soort mini broodoventje die op het petroleumstel kan staan en het lukt zelfs om er een broodje in te bakken! Therese vindt het wel mooi, ze wil ook wel zo'n blik. s'middags zijn de accu's weer vol zodat ik weer wat kan doen. Ik besluit de virusscanner te updaten, wat wel een uur of wat duurt. Tussendoor valt de stroom weer uit en moet het weer opnieuw beginnen. Ondertussen is het hier oplaad dag: de meesten mensen hier hebben twee telefoons, en om te bellen en een andere om op te laten laden. Overal worden de apparaten er uitgetrokken om aan stopcontacten te komen. Het netwerk ligt er nu dus uit.
Ik bespreek om morgen al naar de theefabriek te kijken, zodat ik als er te weinig werk is een dag eerder te kunnen vertrekken. Er schijnt in het oosten een natuurpark te zijn met giraffen en zebra's. Dat is op een dag te doen vanuit de hoofdstad.
De zon is inmiddels weg en het begint echt te gieten. Gelukkig ben ik niet nu naar de theefabriek. Als het droog is ga ik snel terug naar huis.