Op de moto

Vrijdag 7 maart 2008,

Vanochtend met mijn contactpersoon naar de leverancier van de schotel in Nyabimata geweest. Die diende eerst voor de telefoonverbinding, maar sinds er mobiele telefoon mogelijk was is die niet meer goed bijgehouden. Nu de mobiele mast al bijna een week niet werkt komt er actie. Aangezien ik er toch heen ga krijg ik instructies. En maandag mag ik bellen. Als het niet lukt komen ze vrijdag langs.

Daarna ‘even’ wat netwerkspullen gezocht. Bij sommige winkels weten ze meteen een prijs maar moeten ze het nog wel even gaan halen. Het begon te gieten en hield niet meer op. Snel naar mijn hotel en daar gewacht tot het droog was voor we weer op pad konden. Er moet ongeveer E100 uitgegeven worden en het is een hele klus om het geld geregeld te krijgen. Maar rond 15u is dat gelukt en kan ik weer op pad. Na wat zoeken vind ik de spullen voor E30,- goedkoper uit bij een winkel even verderop. Daarna nog wat emails verstuurd. En toen naar de bus om naar Butare af te reizen.
Bij de standplaats blijk ik niet goed te zijn alle vingers wijzen verder, een jongen loopt met me mee en ik moet ergens een erf op waar een aantal kleine autobussen staat voor plm 30 personen. Bij een houten hokje betaal ik E3,- en krijg een kaartje. Er is nog plek en mijn tas met netwerkspullen wordt ergens voorin gezet.

We vertrekken bijna meteen en dan bedenk ik me dat mijn drinkfles in de netwerktas zit, als er een groep jongens met waterflesjes, kranten en opwaardeerkaarten langs komt. Ik krijg nog net op tijd een flesje water.
Vanaf de achterbank heb ik een goed uitzicht, we verlaten de stad waar ik nu twee keer bijna een week heb ‘gewoond’. Het is echt genieten, buiten is een grote bedrijvigheid, van spelende kinderen die koppeltje duiken in het gras. Ergens anders staan honderden mensen op een plein, als op een markt zonder spullen en kramen, misschien een bushalte of zo? Voor me in de bus zitten een aantal nonnen in het lichtblauw. De jongen naast me valt in slaap. Ik heb nog te veel te zien.
Dan gaat het plots langzaam en zien we een vrachtauto met aanhanger op zijn kant dwars over de weg liggen, we kunnen er nog net langs. De chauffeur zit er naast op een stoel op wacht. Aan de reacties te oordelen is dit geen dagelijkse kost. “Die ligt er voorlopig nog wel even” wordt er gezegd, er zijn geen zware kranen beschikbaar.
Het wordt langzaam donker en het valt me op dat er heel weinig verlichting is. Ik kan de stroomdraden volgen en ook waar er wel en geen verlichting is: op sommige plekken zie je olielampen staan.
Na twee uur rijden komen we in Butare aan. Het al aardig donker en als ik uitstap wordt ik vriendelijk naar het hotel begeleid door een jongeman. Als hij dan eindelijk mijn tas mag dragen begint hij te vertellen hoe slecht het met zijn familie gaat. Gelukkig weet ik nu aardig hoe groot hier een fooi kan zijn, hij kijkt erg blij.
Om een uur snachts komt er een SMSje van mjin contactpersoon of ik alles heb kunnen krijgen. Dit berichtje heeft er schijnbaar erg lang over gedaan. Ook in de grote stad is de verbinding slecht.


Zaterdag 8 maart 2008,

Ik slaap lekker uit, voor het eerst deze periode. Om 8u krijg ik een SMS-je van Louise, een van de juffen dat ze ook in Butare zijn. We gaan met zijn allen inkopen doen en over de markt. Er wordt weer hard gewerkt om de tomaten voor 'normale' prijzen te krijgen en niet voor aangepaste umusungu bedragen. En dat gaat ze erg goed af. Daarna gaan we met zijn vieren ' Op de moto' naar het Nationaal Museum van Butare. Ik probeer hiervan een foto mee te sturen, maar of dat gaat lukken.
Ondertussen wordt er geprobeerd contact te krijgen met het thuisfront, maar fut lukt niet echt. Zelfs lokaal bellen lukt niet. Ok het is Afrika....
's-middags ga ik voor het eerst van mijn leven naar een CyberCafe om te internetten en dit bericht te plaatsen. Eerst in de rij en als ik aan de beurt ben op een slooooome PC proberen dit bericht te plaatsen. Morgen met de bus naar Nyabimata in het binnenland.
Voorlopig zal het dus wel weer stil zijn.