Bite

Zondag 24 feb 2008

Gisteravond hebben we een van de deelneemsters naar het vliegveld gebracht, daarna hebben we bij het beroemde hotel Milles Colinnes nog wat gedronken en nagepraat.

Vanochtend de katholieke mis bijgewoond in de kerk hier vlakbij, ik verstond er niet veel van. De kindertjes liepen gewoon in en uit, een aantal konden hun ogen niet van die mzungo’s afhouden. Ik probeer nu nog wat te werken. Het laatste uur lijkt de stroomvoorziening wel op een knipperlicht één minuut aan dan weer een minuut uit, gelukkig heb ik een laptop met batterij, maar internetten gaat nu even niet.
Rond 15u ben ik per brommer nog even naar het Museé National Historique geweest. Hier waren wat opgezette dieren en in het geologische gedeelte waren de bodemschatten te bewonderen. Een aardige suppoost legde met veel enthousiasme van alles uit. De maquette van Rwanda opende wel mijn ogen wat betreft de vulkanen. Ik wil nu wel eens gaan bekijken, maar niet echt erop, van een afstandje. Rond de grote vulkanen zijn een groot aantal wat kleinere die omdat ze erg vruchtbaar zijn met allerlei gewassen worden verbouwd.
Terwijl ik daar aan het rondkijken was ging mijn telefoon..., of ik naar een vergadering kon komen? Het is zondagmiddag 16u00 waarom ook niet? Weer met zo’n brommertje naar de afgesproken plek. Daar aangekomen bleek de berijder mijn briefje van 5000 Rfr, ongeveer 7 Euro, niet te kunnen wisselen, dat is veeeel te groot geld. Gelukkig was mijn contactpersoon er die het wel kon betalen. Deze had ook zijn dochter en een nichtje bij zich.
Na de vergadering heb ik van de dochter een woordje Kinyarwanda geleerd. Bite (biete) wat hallo betekent.

Maandag 25 feb 2008. Ik ben eerst naar de bank geweest, daarna naar een printshop om wat documenten te printen, wat gegeten aan de overkant, en wat e-mails verstuurt nu het nog kan. De middag was vol met besprekingen bij verschillende instanties. Op de terugweg moesten we even wat ondertekenen bij de bank. Terwijl we in de auto wachtten kwam er een bekende voorbij die na een hartelijke begroeting achter in de auto kwam zitten. Even later ging mijn contactpersoon naar de bank en bleef die bekende in de auto telefoneren en wat documenten doorlezen. Toen alle zaken waren gedaan ging de kennis weer lopend verder en reden wij naar de volgende afspraak. Zo gaat dat hier.

Omdat het de laatste dag is van een van de medewerksters die hier vijf maanden is geweest, spreken we af om bij een visrestaurant te gaan eten rond 19u00. Rond 18u00 werd het plotseling erg donker er begon een onweersbui van bijna een uur, een echte tropische. Toen ik dacht dat het niet meer harder kon ging er toch weer een schepje bovenop.

Het visrestaurant was op een plek waar ik zelf niet snel heen zou gaan, alhoewel midden in de hoofdstad. Mijn auto zou de weg erheen niet doorstaan zonder de uitlaat te vernielen. De vierwiel aangedreven auto van ons deed dit zonder problemen. De gevolgen van de regenbui waren nauwelijks nog te merken. Op een paar kleine plassen op de laagste delen van de weg na was alles al opgedroogd. Het restaurant zelf was een soort houten barak met een soortgelijke houten omheining, een kale balie met daarvoor twee grote stapels kratten, tafeltjes van plastic met de nodige gaten en soortgelijke stoelen, alles geplaatst op een zanderige binnenplaats met af en toe een plas water. Net als bij het kiprestaurant eerst de handen in een teiltje wassen. Na 40 minuten werd een grote vis op een bord met daarnaast een aantal aardappelen opgediend. Alles werd met de handen gegeten, en het was heerlijk, ook al ben ik niet een echte visliefhebber.
Tijdens het eten de planning besproken en toen bleek dat ik beter een dag later naar het binnenland kan gaan omdat ik dan mee kan rijden met iemand die meer tijd heeft om me de plaatsen daar te laten zien. We zien wel hoe het gaat lopen, in ieder geval ben ik morgen nog in Kigali.