Konijn

Maandag 25 feb:
De laatste deelneemster weggebracht naar het vliegveld. Op de terugweg haalden we nog even iemand op die pal naast het vliegveld woont. De wijk is zoals je wel eens op TV ziet, hutje, na hutje, daartussen zandpaden deels weggevaagd door de regen, alleen met een terreinauto toegankelijk. Op de veranda’s wordt van alles verkocht: drinken, telefoonkaarten, kleding. Het doet toch vriendelijk aan er heerst een gemoedelijke sfeer. Terwijl we er door rijden lopen er kleintjes van een jaar of twee voor de auto langs.

Dinsdag nog wat gewerkt en me daarna even gaan voorbereiden op het vertrek: Geld afgehaald, telefoonkaart opgewaardeerd, en een kaart gekocht en mijn koffer opgeslagen bij het hotel. Daarna wat rondgesnuffeld in een drukke wijk nabij het centrum van Kigali. Daarna weer gewerkt en ’s-Avonds uit eten. Ditmaal een wat beter restaurant opgezocht om mijn darmenstelsel weer tot rust te laten komen.


Woensdag 27 feb.
Vanmorgen om 6u30 al aan het ontbijt. Daarna per auto vertrokken Nyaraguru district via Butare.
Op de heenweg een aantal stops gemaakt om de installaties te bekijken en de toekomstige locaties.
Overal lopen mensen rond. Bij het horen van een auto komen vooral de kleintjes meteen aangehold, ze klimmen zelfs op de auto en rijden mee. Als de auto vaart mindert loopt een aantal tegen de auto op.
Daarna door naar Adenya waar me mijn kamer wordt gewezen. Die bevindt zich in een van de drie huisjes in een hofje. Het huis waarin ik zit wordt ook nog bewoond door Pascaline, Tiny en Louise
, Belgische stagiaires die les geven op de plaatselijke school. (kijk ook eens op www.stageinrwanda.be) Ik word enthousiast ontvangen en Louise laat me meteen de omgeving zien en het centre santé een soort mini ziekenhuis. Er ligt een wat oudere man en een jonge moeder die gister is bevallen.
Ook hier veel interesse van vooral de kindertjes. Onderweg kopen we nog wat eitjes. Daarna krijg ik een bordje eten van onze kokkin Thérèse. In het hofje lopen een aantal kindertjes rond. Tiny is wat grieperig en ligt op bed.
Het huis zelf is van steen, het ruikt naar petroleum en de wanden waren ooit helder groen, nu aardig grauw, vooral de keuken. De ramen zijn mat van viezigheid. In mijn kamer ligt een matras op een soort bamboe frame direct op de grond.
In de namiddag was er engelse les voor de docenten gegeven door Pascaline waar ik bij mocht zijn, daarna een vergadering. Tijdens de gesprekken signaleerde iemand al een konijn, en ja hoor, even later vroegen ze ons of we aardappelen lusten.
Een uur later kwam weer een zeep-teiltje langs en aten we konijnenbout met aardappelen. Het was al snel donker.
Thuisgekomen water opgezet voor de thee voor morgen op een echt petroleumstel. Na meer dan een uur was het nog niet warm, toen pas zag ik dat het pitje bijna uit was, de brandstof was op. Ik heb het water in de thermos gegoten om het de volgende dag weer af te koken.

Do 28 feb
Vanmorgen heb ik Pascaline geassisteerd en zo de school in bedrijf gezien. Ik mocht een leesgroepje begeleiden met de franse les. Na uitgelegd te hebben wat ze moesten doen werd er zeer actief meegedaan en goed voorgelezen. Over de verstaanbaarheid zal ik het maar niet hebben. Een aantal kinderen moest toch wel even wennen aan de umuzungu (blake) en dan nog wel een man.
Daarna bij Louise in de klas geweest waar de kindertjes buiten speelden. Ik probeerde ze kruiwagentje te leren, dat kenden ze duidelijk nog niet.

Daarna van Thérèse een aardappelgroentesoep gekregen, met een aardige scheut peper er in en aardappelpuree met witte kool mix. Volgens de stagiaires is dat dagelijkse kost en gaat dat na 3 weken wel vervelen. Ik kan er wel van genieten. Na het eten gewerkt.

’s-Middags gewerkt op het kantoor van Adenya, de enige plek in de verre omstreken waar stroom is, van een zonnepaneel. Om 17u was er een wolk en dus geen zon en even later viel de stroom uit. Na de broodmaaltijd zijn we met zijn allen even in de buurt gaan wandelen. Niet te ver want Louise is vorige week gevallen en loopt nog niet al te makkelijk.
Het is even na zessen al snel donker. Morgen gaan we met Thérèse naar de markt, een wandeling van twaalf kilometer heen en twaalf kilometer met bepakking weer terug. Dit speciaal op mijn verzoek: Toen ik een jaar of tien was zag ik op TV een verhaal van een klein meisje dat elke dag kilometers moest lopen om water te halen. Iets dergelijks wil ik sinds die tijd al eens in het echt meemaken.
Morgen is de grote dag.