Lekker zeg!

Dinsdag 4 maart.
Vandaag weer vroeg begonnen. Gebeld met China en die staan nog wel een paar uurtjes vroeger op dan wij. Daarna naar mijn nieuwe kantoor gegaan, boven aan een trap bij mijn hotel op een plek waar het draadloos internet is op te vangen. Lang doorgegaan en tussendoor nog de resultaten besproken met mijn begeleider. Tegen tweeën op zoek gegaan naar een klein restaurantje waar ik vorige week was en na wat vragen weer gevonden, Ma Colline vlak achter het postkantoor, nee niet het grote Mille Colline van de documentaire. Het is er goed eten en je kan er buiten zitten onder een afdak in de schaduw. Daarna even gaan liggen, en weer doorgewerkt. Het begint een beetje te rommelen en de wasjongens lopen onrustig langs de waslijn, als het gaat gieten gaat het hier ook vaak wel heel hard, maar kan het blijven hangen?

Woe 5 maart.
Lekker zeg?
Het is heerlijk weer, ik ga buiten onder een afdakje wat werken. De jongens van het hotel maken al grapjes over 'mon bureau', mijn kantoor hier, waar ik weer de hele ochtend zit. We beter dan op de badkamer.
Ik was net in mijn kamer toen het met bakken naar beneden kwam en af en toe een donderslag, de riolen kunnen het zo te ruiken niet helemaal aan. Ik stel het bezoek aan het centrum maar even uit. Ik moet even wat printen en voor een afspraak ergens zijn, maar dat kan wel even wachten.
Als de bui over is ga ik even naar een printwinkeltje, even je USB stick afgeven en het wordt geprint, onder grote belangstelling voor de inhoud, voor mij een goede oefening of ik me straks ook verstaanbaar kan maken in het Frans. Daarna door naar het Indase restaurant van eergister, het Regency Restaurant. Als ik mijn bord aan het buffet heb volgeschept mag ik een glaasje limo inschenken uit een smoezelige jerrycan. Terwijl ik die oppak zie ik eronder vandaan een vlieg komen, zo een met lange pootjes. Als ik even later goed kijk zie ik dat het geen vlieg is, hij heeft geen vleugels, mijn eetlust verdwijnt wel een beetje, maar als ik eenmaal zit gaat het wel weer. Als mijn bord bijna leeg is zie ik van dezelfde ‘vliegen’ naast me op de muur, en nu meer dan één. Er valt er één naar beneden, net niet óp mijn tafel gelukkig. Ik zet mijn voeten gauw wat hoger. Lekker zeg!
Nu kijken of ik bij mijn afspraak kan komen. Claude, die aan de balie staat bij het hotel, heeft het voor me uitgeschreven. De moto-jongen weet het niet maar na even vragen gaan we op pad. We gaan een behoorlijk stuk de stad uit en het lijkt of we er zijn, gelukkig zet de bui niet door. Dan na even vragen een zandweg op en na 10 minuten maar weer gevraagd, we moeten anders. Hier is het een soort dure buitenwijk met grote huizen, maar de omgeving is een stuk minder, de zandweg is vol gaten en de omgeving rommelig. Soms in het midden van de weg mist een rioolputdeksel en we rijden met een behoorlijke vaart, eerder crossen dan rijden, maar ik kan het goed hebben. Op de plaats van bestemming aangekomen word ik hartelijk ontvangen en krijg ik goede hulp en nuttige info, alles in het engels...
Aan de overkant is een stadsmarkt, ik ga door de poort en merk meteen dat hier niet veel mensen komen. Uien, tafelv vol rijst en meel, bananen, en kramen die er uitzien als mijn niet opgeruimde rommelhok met gereedschap.
Ergens staat een grote groep mensen te kijken naar iets, wat als ik er overheen kijk, een vrouw blijkt te zijn die een lepel met een smerig uitziend goedje aan een krijsende baby aan het voeren is. Ik loop maar snel verder en koop een banaan voor 50 Rfr=8ct van een arm uitziende vrouw. Bij de uitgang geef ik eenzelfde muntje aan een bedelende man met zwaar vergroeide benen en voeten. Merci beaucoup monsieur, het is voor het eerst dat ik hier een bedelende wat geef.
De motortaxi terug, rijdt door een groot stuk buitengebied: kindertjes die uit school komen, een jongen die een vrachtwagenband van 1.80 hoog voorrolt langs de weg, 18 man die een kapotte minibus aan het keren is om deze de helling af naar de stad terug te duwen en naar ons roepen dat we moeten helpen duwen, lassers die een soort gevangenisdeur in elkaar zetten. Dan na 15 minuten stoppen we bij een soort ziekenhuis, centre xxxxx, nee ik moet naar centre ville. Qua? Nu weer 30 minuten terug naar de stad, onderweg nog meer te zien en weer roepen dat we moeten helpen duwen bij de minibus. Ik geniet, dit alles had ik anders nooit gezien. De moto krijgt een dikke fooi.